Küsmüştü sevdiklerine, sevmediklerine, yanında olanlara, bırakıp gidenlere bir Allah selamını vermeyenlere küsmüştü.
Gidiyordu hesapsızca, düşünmeden ne ileriyi, ne geriyi, ne terk edenleri, ne bekleyenleri nede varlığından haberdar dahi olmayanları, geride bırakarak, ardına bakmadan öylece gidiyordu.
Kafasında yoktu, ne sebepler, ne sonuçlar, ne olasılıklar nede olumsuzluklar hepsi silinmişti, bomboştu beyni, zihni, kimilerine göre, zaten anlamsızdı varlığı. Duruyordu öyle her şey yerli yerinde ta hücrelerinde çok derinde.
İlgilenmiyordu güneşle, ayla veya zamanla durmuştu kalbinin saati ne tık tak sesi, ne akrep ne yelkovan ne arayan ne soran.
Gülüyordu gördüğü her olaya gülümseyerek, arsız, tuhaf bakışlar arasında, bakıyordu kendine düştüğü bu acı haline. Ne yağmur, ne kar, ne boran engel değildi gidişine. Sanki yağmur gidişinin bereketi, çamur gidişinin izi, kar ise ona yapılanların temizleyicisi, boranda siliyordu hepsini karıyordu birbirine katıyordu onu toprağa...
Korkmuyordu korkularından, korkularının korkularından, sonu belli bir yolda sessizce, kimsesizce, başı dik, omuzlar yüksek, eller semada, kah yürüyerek, kah koşarak, bazen uçarak, özünde, iliklerinde, sızlayan kemiklerinde hissederek, sendelemeden, durmadan, hiç yorulmadan. Asla korkmadan ilerliyordu öylece.
Ne gel diyeni vardı, ne git, nede dur, kaybolmuşlardı yoksa hiç olmamışlardı, bırakıp kaderine herkes gitmişti kendi evine.
Son adımlarıydı artık bunlar daha sert, daha hızlı ve daha anlamlı, varıyordu hedefine, yıllar öncesi gördüğü düşüne, yüzünde gülümseme, kalbinde huzur, içinde anlamlı bir gurur, "Ben geldim" diyordu cananına kolları açık, gözler hedef de, eller tekbirde, dil şehadette giriyordu aşk kapısından, içiyordu aşk çeşmesinden, kana kana, doyarak, sonsuz bir uykuya dalarak, "Ben geldim" diyordu cananına varlığının sebebi olan ALLAH'a.
SEVGİ ÖZTÜRK
SEVGİ ÖZTÜRK
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder